Kaczmarkiewicz Bolesław Zenon (1895–1962), ekonomista, docent. Ur. w Opolu w woj. lubelskim 22 XII, był synem Eugeniusza i Walentyny z Węglowskich. Ojciec jego był chemikiem. Średnią szkołę handlową K. ukończył w r. 1913 w Lublinie. Następnie zapisał się na Wydział Fizyko-Matematyczny uniwersytetu w Liège (Belgia). Studia przerwała wojna, którą przebył w l. 1914–-8 jako ochotnik w armii belgijskiej. W r. 1918 powrócił do Polski i do marca 1921 służył w wojsku. Po demobilizacji (w stopniu podporucznika) ukończył w r. 1924 z tytułem magistra Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniw. Pozn. i rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie, jako pomocnik referenta. W marcu 1926 r. K., przeniesiony do Departamentu Handlowo-Taryfowego Min. Komunikacji, pełnił kolejno funkcje: referendarza, radcy i naczelnika wydziału. Na tym stanowisku zastał go wybuch wojny. Dn. 18 IX 1939 r. przekroczył granicę rumuńską i został mianowany przez rząd W. Sikorskiego kierownikiem Biura Identyfikacji i Ewidencji Samochodów Komisji Ochrony Mienia Państwowego przy Ambasadzie Polskiej w Bukareszcie.
W lutym 1941 udało się K-owi wyjechać z Rumunii do Palestyny. Tam zgłosił się do armii polskiej, ale wobec nadmiaru oficerów nie przyjęto go do wojska. We wrześniu 1941 r. rozpoczął pracę w angielskiej cenzurze pocztowej w Kairze. Dopiero w sierpniu 1943 r. przydzielono go do sztabu armii polskiej na Bliskim Wschodzie jako pracownika intendentury i tłumacza. Po wyruszeniu armii W. Andersa do Włoch K. jako tłumacz nadal pozostał w Egipcie, gdzie znajdował się sztab bazy polskiej przy dowództwie brytyjskim. W wojsku służył do grudnia 1945 r., kiedy to został zdemobilizowany i przyjął pracę w alianckim zarządzie wojskowym byłych kolonii włoskich. W związku z tym od stycznia 1946 r. przeniósł się do Benghazi.
K. szukał jednak możliwości powrotu do kraju. Ówczesny minister komunikacji J. Rabanowski zaproponował mu – jako wybitnemu fachowcowi – podjęcie pracy w resorcie komunikacji i ułatwił repatriację. Do Polski K. powrócił w grudniu 1946 r. i rozpoczął pracę w Min. Komunikacji, początkowo jako naczelnik wydziału w Departamencie Handlowo-Taryfowym, a następnie w Biurze Planowania, jako wicedyrektor. Od czerwca 1948 do czerwca 1949 r. był dyrektorem Departamentu Handlowo-Taryfowego. W związku ze zlikwidowaniem departamentu został mianowany (sierpień 1949) radcą ministra do spraw ekonomicznych i powierzono mu obowiązki zastępcy dyrektora Departamentu Ekonomiczno-Finansowego. W tym okresie K. współdziałał przy założeniu Wydawnictw Komunikacyjnych i pełnił funkcje pierwszego członka zarządu tego wydawnictwa (1948–9). W kwietniu 1951 r. K. został nagle zwolniony z pracy w Min. Komunikacji i przeniesiony w stan spoczynku. Równocześnie skreślono go z listy członków PZPR, do której należał od zjednoczenia (poprzednio, od r. 1947, był członkiem PPS). W r. 1957 K. został zrehabilitowany przez Komisję Rehabilitacyjną Min. Komunikacji. Po zwolnieniu z ministerstwa K. przez rok pracował jako urzędnik w Centralnym Zarządzie Przemyski Piwowarskiego.
Jako jeden z najwybitniejszych polskich znawców problematyki taryf przewozowych, K. zaczął w r. 1950 prowadzić wykłady zlecone z ekonomiki transportu w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (do 1953). Od października 1952 r. podjął równocześnie pracę – już jako zastępca profesora – na Politechnice Szczecińskiej. Tam do r. 1958 prowadził zajęcia z ekonomiki i planowania transportu. Później podjął analogiczne zajęcia dydaktyczne na Politechnice Warszawskiej. W r. 1956 uzyskał nominację Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej na docenta. W t. r. rozpoczął pracę naukową w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa. Prowadził tam m. in. Pracownię Racjonalizacji Przewozów oraz Pracownię Kosztów w Zakładzie Ekonomiki Transportu Kolejowego. Poza tym był członkiem Rady Techniczno-Ekonomicznej przy ministrze komunikacji oraz członkiem Rady Naukowej Ośrodka Badań Transportu Samochodowego. Opublikował szereg artykułów w prasie fachowej, dwa skrypty z ekonomiki transportu (1950 i 1953) oraz w r. 1958 wraz z F. Świderskim książkę Organizacja pracy handlowej na stacjach kolejowych. Poza tym wykonał szereg opracowań dla potrzeb resortu, w którym pracował.
K. był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Polonia Restituta oraz belgijskim Croix de Guerre. Żonaty był ze Stanisławą Łopacką. Zmarł 21 I 1962 r.
Fot. w Wydziale Rent DOKP W. (akta rentowe żony S. Kaczmarkiewiczowej); – Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, s. 1096 (fot.); – „Życie Warsz.” 1962 nr z 23–24 i 25 I; – Arch. Szkoły Gł. Planowania i Statystyki: Akta personalne; Wydział Rent DOKP W.: Teczka nr 4-14867 (Akta rentowe żony S. Kaczmarkiewiczowej); – Informacje działu Kadr Politechniki w Szczecinie.
Zbigniew Landau